Pamięć najpiękniejsza.

"Nie zapominaj o ludziach,

że mają grypę, imieniny, małe kłopoty

nudne historyjki do opowiedzenia

przez telefon.

Nie zapominaj, chociaż
oni też nie mają czasu.

I mogą zapomnieć."

-K. Gucewicz-Przybora, 'Memento'

Spotkałam go rok temu. W mroźne, styczniowe popołudnie powoli spacerował przez park. Mężczyzna o nikłej budowie i kruczoczarnych włosach. W pierwszym chwili nie zauważyłam, że kuleje. Było ślisko, więc każdy maksymalnie skupiał się na kolejnym kroku stawianym na zmarzniętym gruncie. Nagle, zatrzymał się tak, jakby chciał zaczerpnąć tchu. Przyspieszyłam. Za chwilę byłam obok niego i z niepokojem zapytałam:

 - Źle się pan czuje? Może powinnam zadzwonić po pomoc, może po kogoś bliskiego?

 Mężczyzna spojrzał na mnie podejrzliwie. W jego oczach dostrzegłam smutek.

 - Właściwie, to nie wiem kiedy ostatnio czułem się tak dobrze. Ostatni raz spacerowałem po parku o własnych siłach kilka lat temu. Tak, to wtedy czułem się najlepiej, byłem tutaj z nią. Trzymaliśmy się za ręce, snuliśmy marzenia o wspólnej przyszłości. Ona odeszła, a ci do których mogłaby pani zadzwonić, już o mnie zapomnieli. Zresztą, ja już o nich też nie chcę pamiętać.Umarli na własne życzenie, bo po wypadku nie byłem już jednym z nich. Ewa nie chciała umierać. Ona chciała żyć...

Połączyła ich pasja. "Od zawsze" nierozłączni, dom-szkoła, szkoła-dom. Może gdyby nie to, że kochali motory, dziś byliby małżeństwem z gromadką uroczych dzieci. A później nastały wakacje, najdłuższe, najpiękniejsze, te po maturach... Tego dnia słońce świeciło tak pięknie, zaszło zbyt szybko.

Rozpędzony motor uderzył w drzewo. Michał dostał drugą szansę. Po wielu operacjach, 5 latach poruszania się na wózku i długiej rehabilitacji, powoli odzyskuje siły. Chwili wypadku nie pamięta. 

O Ewie zapomnieć nie może.

- Wiesz - mówi do mnie - pamięć należy się tym, którzy są najbliżej. A to są właśnie ci, którzy odeszli. Wierzę, że oni są przy nas. Ale żeby docenić, trzeba stracić. Ty pewnie tego nie rozumiesz.

Głos grzęznie mi w gardle, odwracam wzrok w stronę zamarzniętego stawu.

 Po chwili patrzę w jego oczy, mówię:

- Rozumiem. Jak nikt.